دوستی دختر و پسر نامحرم
ارتباط و دوستی دختر و پسر از نظر شرعی مشروعیت ندارد و جایز نیست،
مگر این که از طریق محرمیت و صیغه عقد ازدواج باشد، اگر چه امروز متأسفانه بر اثر بی‌توجهی‌های بعضی خانواده‌ها، جوانان به دام این دوستی‌های خطرناک گرفتار می شوند اما از این نکته نباید غافل شد که این گونه ارتباطها ریشه در غریزه جنسی و شهوی دارد که بسیار خطرناک است. ارتباطهای نامشروع دختر و پسر، تحت عنوان دوستی که امروزه رایج شده است، تیشه به ریشه غیرت و عفت عمومی است که خشم الهی و خسارت دنیا و آخرت را به دنبال دارد. البته کم نیستند جوانان پاک و شایسته‌ای که گوهر عفت و غیرت خود را حفظ می‌کنند و اسیر خواسته‌های نامشروع نفسانی و وسوسه‌های خطرناک شیطانی نمی‌شوند. در اینجا لازم است به بررسی اجمالی دوستی دختر و پسر از نظر عقل، دین و عرفِ جامعه توجه فرمایید:
اولاً: بدون تردید احکام نورانی اسلام بر اساس حکمت، فطرت، عقل و منطق پایه‌ریزی شده است و به همین جهت تمام مصالح و مفاسد جسمی و روحی و فردی و اجتماعی مدنظر اسلام می‌باشد و اصولاً حکمت و علت همه احکام شرعیه برای نوع بشر بیان نشده، اگر چه در بعضی موارد که دارای اهمیت ویژه‌ای بوده به بیان علّت حکمی اشاره شده لکن این قانون عمومیت ندارد بلکه از آنجایی که احکام حیاتبخش اسلام از منبع وحی الهی و عصمت پیامبراکرم(صلی الله علیه و آله) و ائمه اطهار(علیهم السلام) سرچشمه می‌گیرد اقتضا می‌کند که ما در برابر آنها تعبد داشته و نسبت به التزام عملی آن تسلیم باشیم. ثانیاً: موضوع ارتباط با جنس مخالف-دختر یا پسر نامحرم- نیز از این قاعده مستثنا نیست و اسلام بخاطر مفاسد و پی‌آمدهایی که به دنبال دارد از آن نهی فرموده است که ما اجمالا به آن اشاره می‌کنیم: ایجاد ارتباط و دوستی دختر و پسر (جنس مخالف) از نظر عقل، دین، عرف، تجربه و... صحیح نیست و دلایل آن عبارت است از:
أ. پشیمانی در قیامت چنانکه قرآن در آیه 67 سوره زخرف می‌فرماید: «الْأَخِلاَّءُ یومئِذ بعضُهم لِبَعض عدو» یعنی: در روز قیامت گروهی از دوستان، دشمنان یکدیگر می‌شوند. زیرا وقتی حقیقت امر برای آنها روشن می‌شود که چگونه بخاطر دوستی‌های نامشروع گرفتار خشم الهی و عذاب اخروی گردیده اند دشمن یکدیگر می‌گردند.
ب. دچار ندامت و حسرت در قیامت می‌شوند، چنانکه در آیه 28 سوره فرقان می‌فرماید: «یا ویلتى لَیتنِی لَم أَتخِذْ فُلاناً خَلِیلاً» یعنی: ای کاش با فلان شخص دوستی برقرار نمی‌کردم.
ج . روابط و دوستی با نامحرم نوعی زنا می‌باشد، زیرا زنا اقسامی دارد و هر عضوی اگر از چارچوبی که خدا برای آن مشخّص کرده فراتر رود زنای آن عضو محسوب می‌شود، چنانچه در روایات می‌خوانیم: «لِکُلِ عضو مِن اِبْنِ آدم حظ مِن الزِنا فَالْعین زناه النَظَر...» یعنی: برای هر عضوی از انسان بهره ای از زنا می‌باشد، پس زنای چشم همان نگاه غیرمجاز است.
د. دوستی و روابط با نامحرم از دردهای بی‌درمان روحی و جسمی است، زیرا آزادی و روابط بین دو جنس مخالف طبق برخی روایات باعث پیدایش دردهای فردی و اجتماعی می‌گردد که درمانی ندارد، چنانکه پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) می‌فرماید: «باعِدوا بین أَنْفاسِ الرِجالِ و النِساءِ فَاِنهُ اِذا کانَتِ المعایِنَه و اللِقاءِ کان الداءُ الَذى لا دواء لَه». یعنی: بین مردان و زنان حریم ایجاد کنید، زیرا شکستن این حریم‌ها آسیب‌های جبران ناپذیری دارد.
ه. در آموزه‌های تربیتی دینی نهی شدید از خلوت کردن زن و مرد نامحرم شده است، زیرا در این صورت هیچکدام از آنها از وسوسه‌های مخرب شیطانی در امان نخواهند بود.
و. اینگونه روابط موجب از بین رفتن کرامت انسانی می‌شود، قرآن انسان را صاحب کرامت معرفی می‌کند و می‌فرماید: «و لقَد کَرمنَا بنِی آدم»(اسراء:70) یعنی: تحقیقاً ما به انسان کرامت داده‌ایم. در حالی که دوستی پسران و دختران و حرفهای عاشقانه بین آنها سلب این کرامت می‌کند و انسان را از فضیلت‌های الهی دور می‌سازد.
